حقارت، متوقف و ناامید کننده است. جامعه‌ای که حقارت را پذیرفته باشد، نمی‌تواند مرگ‌آگاهی را ترویج دهد. چرا که مرگ‌آگاهی توانایی می‌خواهد. در چنین جامعه‌ای، افراد به جای اینکه در معرض مرگ قرار بگیرند، در معرض مراسم‌های مربوط به مرگ هستند و اینگونه نمی‌شود مرگ آگاه شد. در نتیجه جامعه، ضرورت‌هایش شناسایی نمی‌شوند و باز بیشتر و بیشتر یا سرکوب می‌شود یا در هوس غرق. وقتی خودمان را در معرض مرگ و یاد آن قرار نمی‌ده‍یم، نمی‌خواهیم در معرض اثر شِفایی الله باشیم.